Izabela
Łazarczyk-Kaczmarek
("Projektor" - 6/2014)
Przestrzeń kreowana na płótnach Łukasza Gila –
asystenta malarstwa Wydziału Sztuki Uniwersytetu Rzeszowskiego – pokazana na
wystawie „Tajemnice rzeczywistości” w Galerii Współczesnej Sztuki Sakralnej
„Dom Praczki”, to – jak się wydaje – świadomy zapis wybranych przezeń
fragmentów realnego świata.
Pełne niedopowiedzeń ułamki form, zatrzymane w malarskich
kadrach figury, zdają się być pretekstem do zapisu gestu malarskiego. Jedynie
przez znane nam klisze, notują w naszej pamięci konkretne kształty przedmiotów.
Artysta daleki jest od obrazowania wprost, od łatwego pokazywania znajomej mu
rzeczywistości. Balansuje na krawędzi abstrakcji, starając się – być może –
zaznaczyć pewną ulotność spostrzeżeń czy zniekształcanie pamięci pod wpływem
czasu. Szukając odpowiednich dla siebie środków wyrazu, porusza się niejako w
dwóch przestrzeniach: barwnej i niemal monochromatycznej.
Zestawienia kontrastowo delikatnych barw z czernią, zdaje
się być przestrzenią, w której pojawiające się postaci, wpisane zostają w
oszczędną w wyrazie formę, zaistniałą w polu obrazowym. Kształty, których
człowieczego charakteru możemy się jedynie domyślać, starają się dopełniać
oszczędną przestrzeń, w którą zostały wpisane. Postaci są niedookreślone,
kreowane miękko łamaną linią. Ostre kontrasty barw nadają wrażenie niepokoju,
wyobcowania, zdają się zwracać uwagę widza ku emocjom ukrytym w malarskim
geście artysty. Potęgując uczucie wyobcowania i dystansu pragną zobrazować
samotność, pustkę.
Faktura obrazu, delikatnie nierówna, przez którą niekiedy
przebija świetlistość farb, zmieniająca strukturę obrazu, zdaje się odnosić do
innych, bardziej technicznych poszukiwań artysty. Z przestrzeni „Ecce homo” i
„O człowieku” przenosi nas w nieco inny fragment własnej twórczości. Widzimy
niewielkich rozmiarów obrazki, na których artysta prowadzi rozważania na temat
koloru, faktury, ich wzajemnych relacji.
„Tajemnice rzeczywistości” stają się próbą pokazania
większego spektrum poszukiwań artystycznych. Nie tylko zapisem pewnego rodzaju
kondycji człowieka, jako wyobcowanej jednostki, zniekształcanej w ulotności
wspomnień, której postać nakłada się na kolejne jej przedstawienia, samotnej i
niemal kruchej. Jest to również próba zatrzymania wspomnień miejsc, fragmentów
codziennej przestrzeni, zapisanych w postaci swoistych martwych natur. Jak i w
przypadku obrazów „Ecce homo” i tu brak oczywistości. Przedmioty w ekspresyjnej
formie, traktowane podobne jak człowiek, niekiedy migawkowo spajają się w
całość w wizji artysty. Stają się obiektywnym obrazem zastanej rzeczywistości.
Malarski kształt może stać się zatem każdym, zapisanym w naszej pamięci
przedmiotem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz